yazmadan önceki hüzün yazdıktan sonraki rahatlama oluyor bi an

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yazmak istemiyorum, hiç mi hiç

Ne zaman ki şiir yazmak gelse içimden;

Ufukta hüzün görünüyordur,  hüzün

Ya bir dostu ya da sevgiliyi kaybetme korkusunun

Zakkum kadar acı hüznü

Okyanuslar kadar derin ve dipsiz

Nefesimi kesen, benliğimi sarsan

Bebekleri hücrem, kirpikleri kelepçem olan

Gözlerine

Şiir yazmak için bakmadım.

Nergizin, papatyanın, kardelenin kokusunda

Yakamozların, mehtapların parıltısında,

En masum öpücüklerin tadında

Yaşamayı düşlediğim

Dostluk için baktım gözlerine.

Ellerim titriyor yazmak istemiyorum

Saçlarımdaki gibi beyaz

Karlar yağdırma düşlerime.

Yitirmenin, unutulmanın

Girdaplarında boğma beni

Dalgaların hışırtısı gibi huzurlu

Çağlayanlar gibi coşkun

Yüreğimin, taa derinlerine işleyen

Sesinle fısılda kulağıma

Tutsak duygularımı

Maviye

Sararmış özlemlerimi

Yeşile

Kararmış ümitlerimi

Beyaza boya

Kelebek kanadı kadar narin

Menekşe yaprağı kadar zarif ellerini

Uzat bana,

Tut ellerimi,

Prangala duygularımı,

Sürgün et hüzünlerimi,

Kır kalemimi

Her şeye razıyım dostum

Yeter ki

Yazdırma bana