Kelimeler Ne Anlatır?

Sokakta gördüğüm erkekler, televizyondakiler, gazetedekiler ve  dergidekiler sana benzeyebilirler, ama sen olamazlar. Senin gibi gülebilirler ama senin ağlattığın gibi ağlatamazlar. Hepsinde senden eksik parçalar vardır. Sana en fazla benzeyen, en fazla başkadır senden. Seni hissedeyim diye dokunduğumda onlara, sana en fazla benzeyenlerde batar bana senden olmayanlar. Sensizlik seni yaşatır bende. Gecenin köründe rastlanılan bir fotoğraf seni hatırlatır ama seni hissettiremez. Yokluğun hüznümü tamamlar, ama varlığın beni eksik bırakır.

Anlattıklarım nafiledir… Kelimeler bizi anlatmaz, bizi görünür kılmaz. Kelimeler yalnızca bizi gizleyebilir, bizi milyonlarca tarifin arkasına bir sır olarak saklayabilir. Düşüncelerim benden bir parça değildir, sayfalarca kâğıtlara dökülüp gidenler kendi var oluşuma giydirdiğim giysilerdir.

Bedenim varlığımdadır, bendedir, onu ancak başkasına gösterdiğimde görünmüş olur, benim aynada kendime bakışım yalnızca başkalarının nasıl gördüğünü anlama çabası ve onların gözündeki benim ucuz bir kopyamdır. Fikirler de böyledir; onları yazıp okuduğumuzda kendi fikirlerimizle değil onların, başkalarının gözündeki haliyle muhatap oluruz. Yazmak, anlatmak karşılıklı aynaların arasına geçip seyre dalmaktır; görüntü içinde görüntü, gerçekle hayalleri birbirine karıştırır. Kağıt üzerinde hissiyatlar birer iyi dokunmuş fikre dönüşür. Bir fikrin etrafında kurulan cümleler, yalnızca hislerimi elle tutulur kılar, ona biçim verir ve onu başkalaştırır.

Ben seni anlatamam, anlattığım, yalnızca benim gözümdeki sendir. Senin suretini anlatırım, anlatır ve binlerce, milyonlarca tarif içinde seni görünmez kılarım. Beni dinledikten sonra seni görenler seni değil benim hislerimi görürler. Gözlerindeki donuk ifadeler, dudaklarındaki kıpırtılar, sabahki deniz gibi durgun ve serin sesin ancak benim kelimelerimdir. Şimdi dört bir yanım karanlıkta iken  seni anlatmayan kelimelere seni katmaya çalışıyorum…