Muska yazmak istiyorum sana! Hani şu sofuların yazdıkları
cinsten… Katlandığında üçgen bir şekil alır mı bilmem ama sana en şans
getirecek kelimeleri bir araya getirmek istiyorum. Tek tek deneyerek bütün
kombinasyonlarını harflerin, bütün şekillerini resmederek beyaz bir zemin
üzerine, en güzel, en umut verici cümleleri yazmak istiyorum sana, en
sihirlisinden…
Ve fakat sofularınki gibi mutluluğu bir Tanrı’ya ya da ister
şarklıların ışıktan yapılmış, isterse de garplıların şu bilindik beyaz kanatlı
başının hemen üzerinde bir çember taşıyan meleklerine bağlamadan… Hiçbir kutsal
imgeye gerek duymaksızın, yalnız ve yalnız senin yüreğinde bulunan umuda
dayanarak… -Yalnız ve yalnız senin yüreğine- En güzel kelimeleri bir araya getirmek istiyorum
seni mutlu edebilmek için. Bugüne dek hiç yazılmamış kelimeleri bulup çıkarmak
Pandora kutusundan Zeus’un.
Kısacası bir muska gibi olmalı yazdıklarım, sana şans
getirmeli. Yanında taşımalısın her vakit. Üzüntülü bir anında çıkarıp
okuduğunda bütün elemini unutturmalı, belki gülümsetebilmeli yazılanlar. Yoksa
mutlu kılmayan bir yazı neye yarar ki? Harfler harf olmaktan kurtulamaz,
kelimeler anlamsız kalır sıkışıp kalıbında…
Sana yazmak cesaret isteyen bir iş her şeyden önce.
Düşünsene bütün bu yazılanlar, bütün bu kara harfler birer birer göz göze
gelecek senin o bakmaya cesaret edemediğim -içine gecenin en parlak yıldızlarını
saklamış- gözlerinde. Ve bu kara harfler yirmi dokuz değişik şekli ile
sıralanacak art arda en dikkat çekici hâli almaya çalışarak, dayanabilmek için
bakışlarına.
Sensiz hep bir şeyler eksik hayatta, sensiz eksik gece,
düşlerim olduğundan kısa ve eksiktir bütün yazılanlar… Zira bu tek boyutlu
düzlem üzerinde bir kelimeyi ya da cümleyi okunurken güzel kılmak, anlamlı
kılmak… Hatta saman kâğıdı bir roman sayfasında söz gelimi, okuduğu güzel bir
kısma uyguladığı gibi altına bir çizik attırabilmek, güzel cümleleri
ezberlemeyi seven meraklı bir okuyucunun yaptığı türden… Zor iş, hele de sana
yazıyorsa, anlatmak istediğini anlatması insanın.
Mesela telefonları da yetersiz buluyorum bu noktada. Duygu,
elektron gibi fiziğin en maddesel kavramıyla ne kadar taşınabilir ki? Zaten
kaçımız beğeniriz kulaklıktan fışkıran oldukça değişmiş sesimizi ya da bir
kayda alıp dinlediğimizde? Ne kadar çirkin gelir kulağa kendi sesimiz. O yüzden
insan ne anlatmak istiyorsa, ilkin karşısındakinin gözlerine bakmaya cesaret
edecek, ardı sıra da anlatmak istediklerini tek tek söyleyecek, ses tonunu en
hoş cinsten yapmaya özen gösterip. Bütün bunları yapamıyorsa bile, onun
karşısında olmayı şans sayacak, yani en dibe vurduğu bir anda gidip duracak
kapısına, bir şiirde şairin dediği gibi ille de ille böyle olacak.
Yapamıyorsa eğer bütün bunların hiçbirini -benim gibi- o
zaman harflerin gizemli bir hâl almasına çalışacak ve saklanarak bütün bu
yazdıklarının arkasına. O bunları okurken izlemek keyfini yaşayacak,
sevgilisini bir Tanrı gibi, fark edilmeksizin. Metnin arkasında durup öylece
gerçek hayatta anlatmak istediği ne varsa, anlatmış olmanın verdiği rahatlıkla
ve hatta nerede ne tepki vereceğini görerek sevgilisinin -en doğal tepkisini-
neresinde olduğunu bulabilecek, böylece kendi romanının… Kapanmış bir romanın
okunmayı bekleyen kahramanı gibi sabırla bekleyecek, o andan sonra yanında
beliriveren karanlıkla birlikte. Karanlığa alışmalı çokça, zira aşkla karanlık
kucak kucağadır hele bir de ayrıysa, gece uzadıkça uzar, ay çıkar, döner durur
başında, yıldızlar birer birer söner bir kandile üflüyormuşçasına, geriye bir
tek beklemek kalır, bütün bu sıkıntılı günlerin geçeceği hayaliyle beklemek.
Zaten bekleyemiyorsa insan yapacağı başka bir şey de yok demektir karanlığa
gömülüp kaybolmaktan başka. Bütün bu ihtimaller dışında hep iyi bir ihtimal
olabileceğine dair ümit beslemeli, yazdıklarıyla mutlu kılabileceğini de hayal
etmeli hatta.
Bütün bu yazılanlar haricinde güzel şeyler yazmak isterdim
sana tüm kalbimle. Seni mutlu kılacak ne varsa hepsini yazmak bir anda. Fakat
neylersin ki bunu başarmama imkan yok henüz. Oldukça soyut kalıyor yazdıklarım
duyguyu aktarmakta. Hele bir muska gibi sana şans getirme iddiasında bulunması,
olsa olsa bir ütopya olur. Ama yine de iri, kara tespihli üfürükçü bir hocanın
yazabileceklerinden çok daha güzel olabilir. Buradaki kelimelerin bir çoğu
belki daha önce hiç hissetmediklerini hissettirme şerefine de nail olabilir. Bu
da kâfi benim için.
En güzel, en sihirli sözcükleri bir araya getirmek isterdim
senin için en başından beri söylediğim gibi. İşte burada yine büyük usta diyor
ya ”…en güzel söz, henüz yazılmamış sözdür.” diye… Ben de tam bunu anlatmak
istiyorum aslında:
”En güzel söz henüz yazamadığım sözdür sana.”
.jpg)
.jpg)
